Gilgit

Sinds het laatstebericht zjin we ongeveer twee weken verder, en in de tussentijd zijn wegereisd van Jiayuguan naar Dunhuang, van Dunhuang naar Turpan, vanTurpan naar Kashgar, van Kashgar naar Tashkurgan, van Taskurgan over deKhujerab Pas naar Pakistan, aldaar van Passu naar Karimabad, en vanKarimabad naar hier: Gilgit. In de tussentijd hebben we door woestijnengewandeld, 60 meter hoge buddha's gezien, zijn we in een landrover dehoogste grensovergang ter wereld overgestoken, hebben we in een yurtgeslapen bij wat Kyrgyzen, hebben we tussen enkele van de hoogstebergen ter wereld doorgewandeld, zijn we ziek en weer beter geworden,en was Internet schaars, onbetrouwbaar en in onze ogen ook niet heelinteressant. Een geluidsrecorder hadden we evenmin. Ook hier, in hetInternetcafe van een jeugdherberg, waar de ventilatoren noch de hitte,noch de vliegen weten te verjagen, is Internet ook van dusdanige aarddat het aanpassen van de kaart en het uploaden van foto's er niet inzit, en ik hoop dat dit bericht straks wel goed upload. Het zal dus nogeven duren voor we jullie ook kunnen laten zien waar al deze plaatsenzijn en hoe ze eruit zien; voor nu alleen een kort berichtje.

Omdat de verhalen en indrukken zich dusdanig hebben opgestapeld datik ze hier nooit meer kan inhalen, vertel ik maar even kort iets overNoord-Pakistan, waar het prachtig is. Alweer zes dagen geleden stakenwe de Khunjerab Pas over, over de Karakoram Highway, de hoogsteverharde weg ter wereld. Deze weg, gebouwd in de jaren '60 en '70, wasbedoeld om de economische betrekkingen tussen Pakistan en China sterkerte maken, maar dit is maar beperkt gelukt. De weg gaat tussen enkelevan de hoogste bergen ter wereld door, en is spectaculair om te rijden,maar voor vrachtwagens met olie en containers is hij, met zijnhaarspeldbochten en slechte asfalt, nauwelijks geschikt. We hadden, inde landrover die het Noord-Pakistaanse openbaar vervoer voor ons entwee Engelse reizigers had geregeld omdat de normale bus niet ging, deweg bijna voor onszelf.

Vanaf 1986 kreeg de snelweg nog een andere functie: toeristenmochten vanaf nu over de weg de grens oversteken. Drommenbergbeklimmers en andere toeristen stroomden naar het prachtige noordenvan Pakistan. Sinds 11 september, echter, heeft Pakistan een uiterstslechte naam gekregen bij veel westerlingen, en is de stroom toeristenvrijwel opgedroogd. In de verschillende jeugdherbergen waar weverblijven komen we steeds hetzelfde handjevol mensen tegen diedezelfde reis maken; in sommige van de eetgelegenheden waren Bram en ikde enige gasten. De jeugdherberg in Gilgit waar we nu verblijven,Madina Guest House, ooit één van de drukste van Centaal-Azië,balanceert nu op het randje van faillisement.

Dit is eeuwig zonde; Noord-Pakistan is prachtig, de mensen zijn eropen, vriendelijk en gastvrij. De mensen hier zijn IsmaelitischeMoslims, een tak van het Sji'isme die de dingen net ietsanders interpreteert. Vrouwen dragen geen hoofddoek, er wordt 3 inplaats van 5 keer per dag gebeden, er wordt gedronken(!), er is eenenorme nadruk op onderwijs en iedereen wil graag een praatje met jeaanknopen, wat gaat in het Engels; zelfs de mensen die het landbewerken spreken wel een mondje Engels, veel mensen spreken het perfect.

We hoorden van de bomaanslag op de Deense ambassade in Islamabad;hier, in het noorden van Pakistan, tussen de prachtige 7000 meter hogebergen en temidden van vreselijk aardige mensen, lijkt ditechter onmetelijk ver weg.

Zoek je nog een leuke plek om te gaan bergwandelen deze zomer? Komnaar Noord-Pakistan! Daar doe je jezelf, en de mensen hier, een enormplezier mee.

(Met dank aan Brammert, die er wel in slaagde dit bericht te plaatsen, hetgeen Tristan vanuit Gilgit niet lukte.)